Blogs 

“Ik ben zo blij dat je er bent.”

Mijn telefoon gaat. Haar naam verschijnt op het scherm. Zodra ik opneem, hoor ik alleen gesnik. Geen woorden, alleen ademhalen die haperen, tranen die geen ruimte laten voor zinnen. Ze probeert iets te zeggen, maar de emoties zijn te groot. Ik wacht, geef haar de tijd, maar ik weet ook dat stilte nu verstikkend kan zijn. Dus ik doe wat ik altijd doe op momenten als deze: ik begin te praten.

Over mijn dag, over mijn kinderen, over wat ik aan het koken ben. Kleine, alledaagse dingen die haar even uit haar storm trekken. Langzaam hoor ik haar ademhaling rustiger worden. Dan, een klein lachje—een teken dat ze weer een beetje bij zichzelf komt.

Pas dan praten we over wat er is gebeurd. Over wat deze vlaag triggerde. We kijken samen naar de situatie, relativeren, zoeken een manier om haar lichaam en geest weer in rust te brengen voordat ze gaat slapen.

Ze draagt labels: trauma, PTSS, depressie, persoonlijkheidsstoornis, eetstoornis. Maar ik zie haar. Ik zie haar kracht, haar strijd, haar moed. En telkens als ze me belt op haar diepste momenten, weet ik dat ze er nog is. Dat ze nog steeds vecht.

En dus zeg ik haar:
“Ik ben zo blij dat je er bent.”
“Want ik zie jou. En jij bent geweldig.”

Laten we niet vergeten hoe belangrijk het is om er gewoon te zijn. Te luisteren. Rust te brengen in de storm van een ander. Soms is dat alles wat iemand nodig heeft om door te gaan.


* Afbeelding van Kimut via Pixabay