Blogs 

“Hij weet het wel… maar doet het nog niet altijd” — wanneer behandeling overgaat in overdragen

In mijn werk met kinderen zie ik het regelmatig gebeuren: een kind dat in de sessies prachtige stappen zet. Hij of zij leert emoties te herkennen en benoemen, krijgt meer grip op impulsieve reacties, leert plannen, hulp vragen en omgaan met frustratie. Soms is het verschil tussen de eerste en de laatste sessie verbluffend.

Maar dan komt er een moment waarop ik voel: de behandeltaak zit erop.

Het kind begrijpt inmiddels veel. Kan me vertellen hoe hij of zij op een moeilijke situatie zou kunnen reageren. Kan oplossingen bedenken, situaties inschatten, emoties herkennen bij zichzelf én bij een ander. Op papier — en in gesprek — gaat het goed.

Toch stokt het soms in de praktijk. Want weten wat je moet doen, betekent nog niet automatisch dat je het ook altijd kuntdoen. Zeker niet als je acht bent, of tien, of twaalf. Zeker niet als de situatie snel, spannend of sociaal ingewikkeld is.

En dan komt er een belangrijk kantelpunt: het moment waarop de hulpverlener een stap terugdoet, en de omgeving van het kind — ouders, school, sportclub — een grotere rol krijgt.

Want wat we geoefend hebben in de praktijkruimte, heeft herhaling nodig. In het dagelijks leven. In echte situaties. Door mensen die dichtbij staan. Dat is geen therapie meer, maar opvoeden, begeleiden, aanwezig zijn.

Niet door streng te zijn, of perfect te reageren. Maar door telkens opnieuw te spiegelen, te benoemen, aan te moedigen. Door kleine succesjes te vieren, en fouten te zien als oefenkansen.

Het vraagt acceptatie: dat groei in golven gaat, en dat toepassen tijd kost. En het vraagt vertrouwen: dat wat het kind heeft geleerd, echt wel gaat landen — met hulp, met geduld, en met liefdevolle grenzen.

Soms is het mooiste werk als hulpverlener juist dat je op tijd weet te stoppen. Omdat je weet dat het kind voldoende handvatten heeft om het nu samen met zijn of haar omgeving verder aan te gaan.

En dan kijk je terug en denk je: we hebben samen iets moois opgebouwd. Nu mag het gaan leven in het echte leven.

Herken je dit als ouder of leerkracht, en wil je weten hoe jij een kind daarin kunt begeleiden?
Ik denk graag met je mee over de volgende stap. Neem gerust contact op voor tips of een begeleidend oudergesprek.